Co z tym plecakiem?

Kiedy zaczęłam nosić mojego panicza w chuście, wydawało mi się, że jest tak super, że nie będę chciała nigdy nosić na plecach. Po co? Maluszek wtulony, mam nad nim pełną kontrolę, a wiele rzeczy można zrobić. Kieszonka w zupełności mi wystarczała. Do czasu.

Pod koniec trzeciego miesiąca życia chuścioch przeszedł metamorfozę nie do poznania. Zaczął być dużo bardziej kontaktowy i ciekawy świata. Mama zdecydowanie już mu nie wystarczała. Chciał oglądać wszystko wokół, a najlepiej to, co znajduje się w kierunku, w którym szliśmy. Był więc przez większość czasu totalnie wyprężony do tyłu. Śmiałam się czasem, że wygląda jakby miała mu się głowa urwać. Ale był to śmiech przez łzy, bo jak się takie ruchliwe siedem kilo wyprężyło i wychyliło łepek do tyłu, to nie dość, że w odczuciu podwajało swoją wagę, to jeszcze zwykle po kilkunastu minutach starannie dociągnięte wiązanie zostawało zmasakrowane. Ja się denerwowałam, dziecię się złościło, bez sensu. Zaczęłam szukać, o co może chodzić. Długo nie trzeba było szperać. Chociażby tutaj Marta świetnie to wyjaśnia. Rozwiązanie było proste - czas na plecak prosty.

Prędziutko umówiłam się z doradcą, która dwa miesiące wcześniej uczyła mnie pierwszych wiązań, bo absolutnie nie miałam na tyle odwagi, by próbować samej. I tak każdy, komu mówiłam, że chcę wrzucić trzymiesięczniaka na plecy, kazał mi puknąć się w łeb. Gdzie takie małe dziecko na plecy?! Nie powiem, że się nie bałam. Obawy były tym większe, im bardziej otoczenie okazywało mi dezaprobatę. Ale nie chciałam, żeby nasze chustowanie było źródłem coraz większej frustracji. Pamiętam tę chwilę, kiedy zawiązałam swój pierwszy w życiu plecak - co za ulga! Zupełnie inaczej odczuwa się ten słodki ciężar, caaały przód wolny, a dziecię spokojne i nigdzie się nie wyrywa!

Mój pierwszy plecak ever :D

Pokochałam plecak prosty i na dłuższe wyjścia albo domowe sprzątanie/gotowanie wiążę w zasadzie tylko plecak. Wyjątkiem są sytuacje, gdy mam gdzieś jechać z chuściochem autobusem/tramwajem/pociągiem - wtedy, żeby móc w miarę normalnie usiąść, wolę mieć młodzież z przodu. Na co dzień rządzi jednak plecak. Powiedziałabym, że jest to wiązanie wręcz idealne, gdyby nie małe "ale".

Pierwsze "ale": samo motanie. U nas klasyczny tobołek się nie sprawdził, bo młody dostawał histerii, a ja za bardzo się stresowałam. Szybko zaczęłam wrzucać małego na plecy "z biodra". Technika spoko, ale tylko wtedy, gdy młodzież jest spokojna i współpracuje. Jak zaczyna fikać, trzeba się oprzeć jego tyłkiem o ścianę i trochę nagimnastykować, a i to nie gwarantuje, że się coś nie schrzani w wiązaniu. Mój mąż mówi, że jak na to patrzy, jest bliski zawału. A ja czasem po zawiązaniu muszę otrzeć pot z czoła.

Drugie "ale": to, że dzieć jest z tyłu bywa wadą. Nie wiem, czy czapka zasłania mu dobrze uszy, czy nie jest cały ośliniony, czy nie przyblokowała mu się rączka przy brzuszku... Często się przeglądam w szybach samochodów, sklepowych witrynach czy swoim telefonie i staram się kontrolować sytuację, a w razie potrzeby poprosić kogoś o pomoc (chusta łagodzi obyczaje :D). Ale jednak nie jest to taki komfort jak z przodu, zdecydowanie.

Trzecie "ale": małe stópki wiercące dziury w boczkach. Wrrrr! Nie znoszę tego uczucia... ;p

Słowem - coś za coś.
Uwielbiam plecak, ale czasem go nie znoszę.